در فرایندهای قالب گیری قطعات پلی یورتانی به دلیل چسبندگی سامانه درحال تشکیل پلی یورتان به بدنه قالب از موادی به نام واکس های جداکننده (Release Agents) استفاده می کنند.

واکس های جداکننده معمولا به حالت مایع بوده و با روش هایی نظیر اسپری و یا فرچه و اسفنج آغشته به سطح درونی قالب و مخصوصا بخش های زاویه دار آن اعمال می شوند.

استفاده از واکس های جداکننده پلی یورتان موجب سهولت خروج قطعه و سلامت پوسته قطعه خروجی از قالب می گردد.

مکانیسم کار واکس های جداکننده:

مکانیسم کار واکس های جداکننده پلی یورتان این گونه است که چربی در درون یک مایع قابل تبخیر (با دمای تبخیر پایین تر از دمای قالب) مانند حلال های مختلف از جمله: هگزان، نفتا، نفت سفید و در برخی موارد آب حل می شود. پس از اعمال واکس جداکننده بر سطح قالب به دلیل گرمای سطح قالب، حلال واکس تبخیر شده و لایه ای بسیار نازک (فیلم) چربی برروی قالب تشکیل می گردد که همین لایه مانع از چسبندگی سامانه درحال تشکیل فوم پلی یورتان به بدنه قالب می گردد.

واکس های رها کننده فوم پلی یورتان معمولا بر اساس پایه چربی مورد استفاده در آن ها در سه نوع ذیل دسته بندی می شوند:

–  واکس های جداکننده سیلیکونی

–  واکس های جداکننده روغنی

– واکس های جداکندده پارافینی

همچنین واکس های جداکننده فوم پلی یورتان از نظر پایه حلال تشکیل دهنده به دو نوع ذیل دسته بندی می شوند:

–  واکس های جداکننده پایه حلال (Solvent Base Release Agent)

–  واکس های جداکننده پایه آب (Water Base Release Agent)

جنس قالب، جنس قطعه پلی یورتان در حال تولید، امکانات کارگاهی، دمای قالب و صرفه اقتصادی از مهمترین موارد در انتخاب نوع واکس جداکننده مورد استفاده می باشد.